Dominującym sposobem kroczenia przez życie dla niektórych osób jest podążanie ze słowami na ustach „Nie pamiętam”, „Zapomnij o tym”, „Nie widzę”, „Nie słyszę”. Opisuje to w sposób przejmujący dzieciństwo spędzone w rodzinie z problemem alkoholowym, gdzie głównym motywem była przemoc oraz brak poczucia bezpieczeństwa. Chęć zapomnienia o dziecięcych koszmarach, wyrzucenia z pamięci doznanych w dzieciństwie krzywd i przeżywanego dzień po dniu wstydu i strachu – to bardzo częste pragnienie osób dorosłych, których przynajmniej jedno z rodziców było uzależnione od alkoholu. Problem polega na tym, że zapomnieć się nie da. Często wydaje się, że wszystko minęło, już nie wróci. Jednak wraca, i to w najmniej oczekiwanych momentach. Ale można nauczyć się z tym żyć. Życie nie musi tak boleć. Zamiast uciekać, zapominać, można spotkać się ze swoją historią i uporządkować ją.